ผู้เขียนยังพบว่าเด็กที่มีอาการสมาธิสั้นลดลงเมื่อโตเต็มวัยไม่มีความเสี่ยงที่จะเกิดอุบัติเหตุรถชนเพิ่มขึ้น

ผู้เขียนนำ Arunima Roy, MBBS, PhD และนักวิจัยจาก Royal"s Institute of Mental Health Research, University of Ottawa กล่าวว่า: "ADHD เป็นโรคที่เกิดจากการพัฒนาทางระบบประสาทโดยทั่วไป ระหว่างร้อยละ 5 ถึง 75 ของเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้นสามารถยังคงมีความผิดปกติได้ สู่วัยผู้ใหญ่ การวิจัยที่ยังหลงเหลืออยู่แสดงให้เห็นว่า ADHD เกี่ยวข้องกับการละเมิดกฎจราจร การฝ่าฝืนโดยเร็ว การระงับใบอนุญาต และพฤติกรรมการขับขี่ที่มีความเสี่ยงมากขึ้น

"แนวโน้มของพฤติกรรมการขับขี่ที่มีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นตามอาการของ ADHD ในวัยเด็กที่ยังคงอยู่ในวัยผู้ใหญ่ การวิจัยก่อนหน้านี้จากกลุ่มของเราและจากคนอื่นๆ ยังแสดงให้เห็นว่า นอกจากพฤติกรรมการขับขี่แล้ว การคงอยู่ของ ADHD จนถึงวัยผู้ใหญ่อาจทำให้การทำงานในโดเมนอื่นๆ แย่ลง สิ่งเหล่านี้ ขอบเขตอาจรวมถึงผลการปฏิบัติงาน, ความสำเร็จทางการศึกษา, การทำงานทางอารมณ์, การใช้สารเสพติด และการมีส่วนร่วมของความยุติธรรม"

ผลการวิจัยนี้อิงจากการศึกษาการรักษาหลายรูปแบบสำหรับผู้ป่วยสมาธิสั้น ซึ่งเป็นการศึกษาแบบหลายสถานที่ซึ่งมีศูนย์หกแห่งในสหรัฐอเมริกาและอีกแห่งในแคนาดา MTA เป็นหนึ่งในการศึกษาที่ใหญ่ที่สุดเกี่ยวกับกลยุทธ์การรักษาสำหรับผู้ป่วยสมาธิสั้นและรวมถึงแขนที่ติดตามผลซึ่งกินเวลา 16 ปี

มีการศึกษากลุ่มเด็กที่มีสมาธิสั้นจำนวน 441 คน และเด็กเปรียบเทียบระหว่างอายุและเพศ 231 คนที่ไม่มีสมาธิสั้นจากห้องเรียนเดียวกัน ซึ่งมีอายุระหว่าง 7 ถึง 25 ปี

นักวิจัยติดตามข้อมูลเกี่ยวกับอาการสมาธิสั้น ผลลัพธ์ในการขับรถ รวมถึงอาการอื่นๆ ที่ร่วมด้วย เช่น ความผิดปกติของการต่อต้านฝ่ายตรงข้าม ความผิดปกติทางพฤติกรรม ความผิดปกติทางบุคลิกภาพในการต่อต้านสังคม และการใช้สารเสพติดในช่วงวัยเด็กและในวัยผู้ใหญ่

นักวิจัยพบว่าอัตราการออกใบอนุญาตและอายุที่ได้รับอนุญาตมีความใกล้เคียงกันระหว่างผู้ใหญ่ที่มีและไม่มีประวัติเป็นโรคสมาธิสั้น อย่างไรก็ตาม ทั้งสองกลุ่มแตกต่างกันในอัตราการมีส่วนร่วมของอุบัติเหตุรถชนตามวัย ที่สำคัญ ผู้ใหญ่ที่มีอาการสมาธิสั้นต่อเนื่องมีอัตราการเกิดอุบัติเหตุรถชนสูงสุด เมื่อเทียบกับผู้ใหญ่ที่ไม่มีประวัติเป็นโรคสมาธิสั้น (สูงกว่า 1.81 เท่า) สุดท้าย อัตราการเกิดอุบัติเหตุรถชนไม่แตกต่างกันระหว่างผู้ใหญ่ที่มีอาการสมาธิสั้นและผู้ใหญ่ที่ไม่เคยมีสมาธิสั้น

ดร. รอยสรุปว่า "แพทย์ต้องคำนึงถึงผลกระทบระยะยาวของเด็กสมาธิสั้นในวัยเด็กที่มีต่อคุณภาพชีวิตขณะดูแลผู้ป่วยและใช้แนวทางแบบองค์รวมในการรักษาและการจัดการ"